รักวันดอกไม้ไฟ

เนื้อเรื่อง

ณ ศาลเจ้าทาเบะ

"เมี้ยว~ เมี้ยว~"              

"เอ๋?"

ในระหว่างที่ฉันกำลังเดินกินไอศกรีมตอนกลับบ้าน ฉันก็ได้ยินเสียงแมวร้องอยู่ใกล้ๆ

"เมี้ยว~ เมี้ยว~"

('' )~( '')

ไม่เห็นมีเลยแฮะ...-0-;

"เมี้ยว~ เมี้ยว~"

ขวับ!! 

ฉันเงยหน้าขึ้นก็พบกับลูกแมวตัวน้อยกำลังติดอยู่บนต้นไม้ มันกำลังเรียกร้องขอความช่วยเหลือ >[]<;;

ทะ ทำไงดี จะให้เดินจากไปเฉยๆมันก็ยังไงอยู่นะ 

โอเค! ฉันจะช่วยมัน>_<o

ฉันจัดการทิ้งไอศกรีมโคนแสนอร่อย วางกระเป๋า

"เจ้าแมว ฉันจะช่วยแกเองนะ" 

ฮึบ!! ฉันพยายามกระโดดๆคว้าตัวเจ้าแมวสีขาวแต่ก็ไม่ถึง ใช่สิ ฉันมันเตี้ย -_- 

แบบนี้คงต้อง...ปีนแล้วล่ะ!! 

ย้าก!!

"ทำอะไรน่ะ?"

"กรี๊ด!!" เพราะเสียงปริศนาทำให้ฉันที่กำลังจะคว้ากิ่งไม้ เกิดตกใจและหล่นก้นจ้ำเบ้าลงมา

โอ๊ย~ เจ็บชะมัด

"เอ้า ลุกขึ้นมาสิ" มือของเด็กผู้ชายอายุไล่เลี่ยกับฉันยื่นมือมา และฉันก็จำใจต้องคว้ามือนั้นเพื่อเป็นที่ยึดเกาะ "ไม่ยักรู้นะ ว่าสมัยนี้เด็กผู้หญิงเข้าชอบเล่นแบบนี้"

หา!? =[]=

"ไม่ใช่นะ ฉันกำลังจะช่วยเจ้าแมวตัวนั้นต่างหากล่ะ" ฉันว่าพลางชี้นิ้วไปที่เจ้าแมวตัวสีขาวสะอาดที่ติดอยู่บนต้นไม้ แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาคือ...

"ฮ่าๆๆๆๆ"

ไม่ทราบว่าหัวเราะอะไรยะ?! =___=* ฉันรู้สึกไม่ถูกชะตากับผู้ชายคนนี้เลยอ่ะ -*-+

"นายหัวเราะทำไม - -^" ฉันเลิกคิ้วถามคนตัวสูงกว่านิดหน่อยอย่างไม่สบอารมณ์นัก

"เธอติงต๊องรึเปล่าฮะ? แมวขึ้นไปเองก็ต้องลงได้เองสิ"

เห...จริงง่ะ -0-

"เมี้ยวๆๆ" เขาเงยหน้ามองเจ้าเหมียวแล้วร้องเสียงแมว ไม่นานเจ้าแมวตัวนั้นก็กระโดดลงจากต้นไม้ "เห็นมั้ย?" เขานั่งยองแล้วเล่นกับเจ้าแมวตัวสีขาว พลางพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงผู้ชนะ ...แถมยังยักคิ้วกวนประสาทอีก =_=

"เห็นแล้ว!" ฉันตอบกลับไป ก่อนจะคว้ากระเป๋าและกลับบ้าน แต่ขาของฉันมันไม่เอื้ออำนวยบวกกับที่ฉันเพิ่งตกต้นไม้มาเมื่อกี้ ทำให้ขาของฉันเซไปเกือบล้ม

"เอ้าๆ ไหวมั้ยเนี่ยเธอ?" คนตัวสูงเดินอุ้มแมวมาใกล้ฉัน

เฮ้ย...อย่าเข้ามาใกล้กันดิ >_< 

"ไม่เป็นไร ฉันไปล่ะ...!!!" ฉันพยายามทรงตัวและออกเดินต่อก่อนจะเซและล้มลง

อ้าก!! เจ็บง่า~ T^T

"นั่นไง -_-" เสียงของผู้ชายคนเดิมยังตามหลอกหลอนฉันอยู่ ฉันที่ยังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกมือของเขาดึงแขนและช่วยพยุงตัวฉัน และนั่นทำให้ฉันตกใจอย่างมาก!!

"ปละ ปล่อยนะ>[]<;;"

"อะไรของเธอหา - -* ถ้าปล่อยไปเธอก็ต้องล้มแบบเมื่อกี้น่ะสิ บ้านเธออยู่ทางไหนฉันจะพาไป"

จู่ๆเขาก็สรุปนั้นนี้เองเสร็จสรรพเรียบร้อย ทำให้ฉันไม่ได้ค้านออะไรออกไป และแถมร่างกายฉันตอนนี้ก็ต้องการความช่วยเหลืออยู่

"ทางนั้น...เอ่อ...นายไม่ต้องพยุงฉันหรอก แค่ให้ฉันจับไหล่นายตอนเดินก็พอ" อีกอย่างมืออีกข้างนึงของเขาก็อุ้มแมวอยู่ด้วย

เด็กชายพยักหน้าก่อนจะเดินไปตามทางที่ฉันบอก

.

.

.

"ถึงแล้ว หลังนี้แหละ เอ่อ ขอบใจ" ฉันถอยหลังออกมา ก้มหัวให้เขานิดๆ

"อ้อ เธอเพิ่งย้ายมาใหม่สินะ ก็ว่าไม่คุ้นหน้าเลย"

"อื้อ"

"ฉันชิมิสุ ไค ยินดีที่ได้รู้จักนะ" คนตรงหน้าฉันพูดด้วยรอยยิ้มกว้างและยื่นมือมา

"อ่า...ฉันซูซุกิ มามิ" ฉันแนะนำตัวก่อนจะยืนนิ่ง...

"...ไม่คิดจะจับมือทำความรู้จักกันหน่อยเหรอ?" ไคขยับมือน้อยๆพอให้รู้ เอ่อ และนั่นก็ทำให้ฉันลำบากใจอีกครั้ง

"เอ่อ..."

"เร็วสิ - -"

=[]= อะไรกัน มีสิทธิ์มาบังคับกันด้วย!?

ฉันยื่นมือไปช้าๆ และมือใหญ่ก็รีบยื่นมาจับและเขย่าๆ เป็นการเสร็จพิธี ฮู่ว แทบตาย_ _;;

"เธอเอาไปเลี้ยงสิ" ไคยื่นลูกแมวสีขาวมาตรงหน้าฉัน

"แต่ว่าแม่ฉันไม่ให้เลี้ยงหรอก เอ่อ แม่ฉันแพ้ขนแมวน่ะ" ฉันตอบไปตามความจริง
ไคขมวดคิ้วน้อยๆมองลูกแมวตัวเล็กในมือ

"งั้นฉันจะเอาไปเลี้ยงเอง"

อืม เรื่องของนายเถอะ - -^

"ฮ้า ทำหน้าแบบนั้นคงอยากเข้าบ้านเต็มแก่แล้วล่ะสิ เชิญเลยครับคุณหญิง^^" ไคโค้งตัวและผายมือให้ฉัน

"อืม ไปนะ"

.

.

.

.

.
เห...ตรงนี้มันตรงไหนของหมู่บ้านนะ -?-

วันนี้ฉันตั้งใจจะไปดูลูกแมวที่ผู้ชายคนนั้นเอาไปเลี้ยง เอ่อ ชิมิสุ ไคน่ะ...แต่ฉันดันไม่ได้ถามบ้านของเขาไว้ด้วย

"เฮ้ย! ระวัง!"

"หา?"

ปึก!!! 

โอ๊ยTOT!! นี่ฉันโดนอะไรเนี่ย เจ็บหัวชะมัด!

"อ้าว เธอนี่เอง ไง อยากมาเล่นบอลด้วยกันเหรอ^^?" ไควิ่งมาทางฉันและเก็บลูกบอลที่
กลิ้งอยู่ข้างตัวฉัน อ๋อ ไอ้ลูกบอลเจ้ากรรมนี่เอง เตะมาได้! @_@

"เปล่า! -*-;"

"แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่?"

"ฉันจะมาหานายนั่นแหละ"

"ทำไม? มีอะไรหรือเปล่าO_O?"

"คือฉันอยากไปหาเจ้าเหมียวน่ะ"

"อ๋อ เข้าใจล่ะ"

"เฮ้! ไครีบเอาบอลมาสิ"

"พวกนายเล่นไปก่อนเลย ฉันมีธุระ" ไคตะโกนบอกกลุ่มเพื่อนแล้วโยนลูกบอลไป ก่อนจะเดินนำฉัน

"นายไปเล่นกับเพื่อนก่อนก็ได้นะ ฉันรอได้-0-"

"ไม่ล่ะ ค่อยเล่นวันอื่นก็ได้ วันนี้ฉันจะพาเธอไปดูเจ้าเหมียว"

ไคบอกฉันด้วยรอยยิ้มก่อนจะพาฉันไปที่บ้านของเขา

.

.

"ถึงแล้ว" ไคพาฉันมาถึงบ้านหลังหนึ่ง และเขาก็พาฉันมาที่ระเบียงข้างบ้านแล้วฉันก็พบกับเจ้าเหมียวกำลังนอนอยู่บนเบาะที่มีผ้ารอง

อืม ก็ดูแลดีนี่นะ ค่อยยังชั่ว-3-~

"ฉันตั้งใจจะเลี้ยงมันจริงๆน่า อย่าห่วงเลย"

"เปล่าซักหน่อย-3-"

"ฮ่าๆ"

"แล้วนายตั้งชื่อให้มันรึยัง?" ฉันว่าพลางเอานิ้วไปเขี่ยที่พุงขาวๆของเจ้าเหมียวที่นอนสบายไม่รู้เรื่องอะไรเลย

"ยังเลย เธอช่วยคิดหน่อยสิ" ไคพูดพลางเอานิ้วมาเขี่ยๆเหมือนที่ฉันทำ

"ชื่อ คามิ เป็นไง?" ฉันออกความเห็นโดยที่นั่งเอานิ้วไปเกาทีคางเจ้าเหมียว

"เอาสิ...เหมือนชื่อของฉันผสมกับของเธอเลยแฮะ^^"

"มะ ไม่ใช่ซะหน่อย -//-" เฮ้ย...แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกแปลกๆด้วยล่ะ - -

"แล้วทำไมต้องหน้าแดงด้วยฮึ?" ไคก้มมองหน้าฉันที่กำลังก้มหน้าหนีสุดๆ

"ฉันร้อนน่ะ"

"- -^"

เอ่อ เหตุผลฉันคงฟังไม่ขึ้นสินะ - -;

"..."

"ไคจัง ทำไมวันนี้กลับเร็วจังลูก?" แล้วจู่ๆเสียงใสก็ดังขึ้น พร้อมกับร่างหญิงสาววัยกลางคนหน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน "ตายแล้ว! นั่นแฟนลูกเหรอไค!?"

"ไปกันใหญ่แล้วแม่- - นี่เพื่อนผมต่างหาก ผมพาเขามาดูแมวน่ะ"

"อ๋องั้นหรอกเหรอ" คุณแม่ของไคพยักหน้าช้าๆ 

เอ่อ ฉันต้องแนะนำตัวสินะ
"สวัสดีค่ะ ซูซุกิ มามิค่ะ _ _"

"จ้า เข้าบ้านมากินขนมก่อนสิ^^"

.

.

.

.

.

หลังจากวันนั้น ฉันก็ได้ไปที่บ้านไคบ่อยๆ ทั้งไปนั่งเล่น ทำการบ้าน นี่คงเป็นส่วนที่อาจทำให้ฉันสนิทกับตานี่กันมากขึ้น...

วันนี้ระหว่างที่ฉันกำลังเดินกลับจากรร. ฉันก็เจอกับไคกำลังนั่งถือลูกบอลอยู่คนเดียว

"ทำอะไรอยู่น่ะ -0-^" ฉันถาม

"แล้วเห็นฉันทำอะไรอยู่ล่ะ ยัยเตี้ย- -^"

"ก็นาย...เฮ้ย นายด่าฉันนี่-*-"

"..."

อ่าว ทำไมไม่ด่าฉันต่อหว่า วันนี้มาแปลก-0-

"เอ่อ ช่วงนี่นายดูไม่ค่อยไปเล่นกับเพื่อนเลยนะ"

"เปล่าสักหน่อย...อย่ามาทำตัวรู้ไปซะทุกอย่างน่า"

เป๊าะ!

"โอ๊ย! >.<!" อ้ากก ตาบ้า!! กล้าดีดหน้าผากฉันเรอะ!?
"ฮ่าๆ ฉันกลับบ้านก่อนนะ เธอก็กลับได้แล้ว นี่ก็เย็นละ เจอกันยัยเตี้ย" 

ฮึ่ย! นายสูงมากเลยงั้นสิ>^<* 

ให้มันได้อย่างนี้สิ- -^ ฉันไม่น่าเดินมาทักตานี่เล้ย=*=

.

.

.

.

.

วันต่อมาฉันมานั่งรอพวกเด็กที่ชอบเล่นที่สนามทุกเย็น เมื่อถึงเวลาพักฉันก็รีบเดินไปหาหนึ่งในกลุ่มนั้นทันที

"นี่ ทำไมช่วงนี้ฉันไม่ค่อยเห็นพวกนายเล่นบอลกับไคเลยล่ะ?" 

"เฮอะ ก็เจ้านั่นน่ะ ไม่มาสนใจพวกเราเองนี่"

หา =_=?

"แต่พวกนายเป็นเพื่อนกันนะ?"

"เจ้านั่นนั่นแหละ เป็นฝ่ายทิ้งพวกเราไปเอง ไปเหอะพวกเรา"

"เดี๋ยว! ฉันไม่เข้าใจอ่ะ -*-"

"ก็เพราะเธอนั่นแหละซูซุกิ!!" ว่าจบพวกเขาก็วิ่งกันออกไปเล่นบอลที่กลางสนามต่อ
เพราะ...ฉันงั้นเหรอ?

ฉันเองสินะ...ที่แยกไคออกมาจากพวกเขา

ฉันเป็นคนผิด...ฉันจะรับผิดชอบเอง!

.

.

.

.

.

เย็นวันหนึ่ง

"ไงไค ไปเล่นบอลกันเถอะ!"

"หา...ทำไมพวกนายถึงได้..." ไคที่กำลังโดนเหล่าเพื่อนๆผู้ชายฉุดกระชากลากถูกไปที่สนามบอลกลับทำหน้างงกับท่าทีของเพื่อน ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้กลับไม่สนใจเขาเลย

"พวกฉันขอโทษด้วยนะที่ไปลงที่นาย..."

"เรื่องอะไร?"

"ก็เรื่องยัยซูซุกินั่นไง นายจะไม่ยุ่งกับยัยนั่นแล้วใช่ม้า งั้นพวกเราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้!!"

"ใครบอกแบบนั้น?" ไคหยุดเดินและถามเพื่อนเสียงเเข็ง

"ยัยนั่นแหละเป็นคนบอกฉันเอง ว่านายจะเลิกเป็นคนเลิกยุ่ง ไปเล่นกันเหอะ!"

“บ้าเอ๊ย!”

ไคหันหลังกลับและวิ่งอย่างเร็วไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อน

.

.

.
ณ ศาลเจ้าทาเบะ

"ซูซุกิ"

"นาย..." ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกลมเป็นลูกบอลอยู่หลังต้นไม้ ฉันมักจะมาที่นี่หลังจากที่ฉันตัดสินทำแบบนั้นไป...ทำเพื่อรักษาความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อน...เพื่อนที่เมื่อก่อนฉันไม่เคยมีจริงๆสักคน...

"มีอะไรเหรอ?" ฉันพยายามเก็บความรู้สึกเศร้าไว้ข้างในและลุกขึ้นยืนเผชิญหน้ากับคนตัวสูงกว่า

"เธอทำแบบนั้นทำไม?"

ทำไมเขาต้องทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นด้วย._.

"ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย"

"เธอมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินความคิดของฉัน?"

"ฉันเปล่า..."

"ซูซุกิ...เธอเกลียดฉันเหรอ?"  ฉันยังพูดไม่จบไคก็พูดขัดขึ้น ไคสบตาฉันด้วยดวงตาที่สั่นระริก

ไม่ใช่นะ...ไม่ใช่เลยซักนิด

"ไม่ใช่นะ นายเข้าใจผิดแล้ว!"

"แล้วมันยังไงล่ะ?" ไคหันหน้าเสมองไปทางอื่น

"ก็ฉันแค่อยากให้นายได้กลับไปเล่นกับเพื่อนเหมือนเดิม..."

"แต่ฉันไม่ได้อยากเลิกยุ่งกับเธอ"

ตึกตึกตึก... 

อ้าก!! นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย แค่เขาพูดว่า...

"ฉันอยากเล่น อยากคุยกับเธอเหมือนเดิม...อย่าทำแบบนี้อีกนะ"

"อื้อ...แล้วเรื่องเพื่อนนาย..."

"เรื่องนั้นฉันจะไปคุยเอง เธอน่ะอยู่นิ่งๆเลย เข้าใจมั้ย?" นิ้วของคนตรงหน้าจิ้มมาที่หน้าผากของฉัน

"เข้าใจแล้ว/>0<\"

"ดี"

"..."

"ฉัน...ขอโทษนะ"

"ช่างเหอะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว"

"..."

"เฮ้ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ- -;"

"ก็ฉัน...โอ๊ย!!~" 

ยังไม่ทันจะพูดอะไร ตาบ้าก็เอามือมาดึงแก้ม2ข้างของฉัน >0<~

"ยิ้มๆๆ"

"โอ๊ย! เจ็บนะ>_<!!"

อ่า...ค่อยยังชั่ว ปล่อยซะที-3-

แปะ

ทีนี้เขาก็เอามือทั้งสองข้างมาประกบหน้าของฉันให้ฉันหันไปเผชิญหน้าของเขา

|(0.0)|

...

อะไรของเขาหว่า...

"นี่...ยิ้มสิ"

ยังไม่จบสินะ -_-

"(ยิ้มยิงฟันปากแทบฉีก)"

"-_-;; ทำหน้าอะไรเนี่ย ฉันให้เธอยิ้มไม่ได้ให้ทำหน้าตลก"

อ่าว ไอนี่!

"(ยิ้ม)"

"ฮ่ะๆ ดีแล้วๆ" 

.

.

"ซูซุกิ..."

อะไรอีกเนี่ย -..-

"อะไรเหรอ?"

"...ไปเทศกาลดอกไม้ไฟกันมั้ย?"

"O_O นายชวนฉันเหรอ?" ฉันก้มหน้ามองคนที่ตอนนี้กำลังก้มหน้ามองพื้น

"อืม"

เห...ฉันไม่ได้ไปเทศกาลดอกไม้ไฟมากี่ปีแล้วเนี่ย-0-

"(กำลังนึกถึงอดีตที่แสนขมขื่น- -;)"

"เธอ...จะไปรึเปล่า?"

"อ๊ะ ไปสิ"

"งั้นเหรอ...ดีจัง" ไคพูดด้วยรอยยิ้มเล็กๆ แถมแก้มที่มีสีแดงอ่อนๆ...

.

.

วันนี้...เป็นวันที่ฉันตื่นเต้นที่สุดวันหนึ่ง เพราะวันนี้คือวันที่ฉันจะไปเทศกาลดอกไม้ไฟไงล่ะ>_<!

"อยู่นิ่งๆสิลูก" และตอนนี้ฉันก็กำลังให้แม่ใส่ชุดยูกาตะให้อยู่...จริงๆมันไม่ต้องใส่ก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงอยากใส่ ทั้งที่มันดูยุ่งยากไม่เหมาะกับคนใช้ชีวิตง่ายๆอย่างฉันเลยซักนิด._.

ไคนัดฉันไว้ที่สนามกลางหมู่บ้านตอน6โมงเย็น...เอ่อะ อีกสิบหน้าทีก็ถึงเวลานัดแล้ว>_< ตื่นเต้นชะมัด...

.

.

เมื่อฉันเดินไปที่สนามกลางหมู่บ้าน แล้วฉันก็เห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังนั่งหันหลังอยู่บนเครื่องเล่นเด็ก

ตึก ตึก ตึก... หัวใจเหมือนจะเด้งออกมาเต้นระบำข้างนอกแล้วววว>0<;;

เหมือนว่าไคจะได้ยินเสียงฉันเขาจึงหันมา เขาจ้องมาที่ฉัน ตาไม่กระพริบ...

อย่าจ้องแบบนั้นสิ///

"...ไปกันเถอะ" ไคกระโดดลงมาจากโครงเหล็กก่อนจะเดินมาข้างๆฉัน

"..."

"..."

เงียบเกินไปรึเปล่าเนี่ย...

"ยูกาตะก็เหมาะกับเธอดีนะ" ไคพูดขึ้นหลังจากที่ปล่อยให้เงียบมาตั้งนาน 

นี่เขาชมฉันเหรอ...

"ขอบใจ.//."

"เขินก็เป็นแฮะ ฮ่าๆ"

หมายความว่าไง เขินก็เป็น =____=*

"ฉันไม่ได้เขินย่ะ:P//" ฉันแลบลิ้นใส่ก่อนจะเดินนำหน้าเขา

"นี่ อย่าเดินเร็วสิ เดี๋ยวก็หลงหรอก" ไคตะโกนไล่หลังมาก่อนจะวิ่งมาเดินข้างๆ 

"ไม่หลงหรอกน่า-3-//" ฉันพึมพำ ก่อนจะที่เราสองคนจะเดินเข้าไปในพื้นที่จัดงาน

โห...คนเยอะชะมัด@_@ ระหว่างทางมีร้านค้าและซุ้มเล่นเกมส์เต็มไปหมด ดูน่าสนุก
จัง>..<

ปึก!

จู่ๆก็มีคนเดินมาชนฉัน จนกระเป๋าฉันตก ฉันจึงต้องก้มลงไปเก็บ

อยู่ไหนเนี่ย>_<...โอ๊ะ เจอแล้ว!

และพอฉันโผล่หน้าขึ้นมาก็ไม่พบไคที่เดินนำหน้าฉันแล้ว

อ่าว เขาเดินไปไหนแล้วเนี่ย-0-;;

.

.

"หือ...ซูซุกิ" เด็กชายเดินไปสักพักก็พบว่าเด็กหญิงที่เดินตามเขามาตอนแรกได้หายไป
แล้ว "ซูซุกิ!" ไคตะโกนเสียงดังลั่น ผู้คนภายในงานหันมามองเขาเป็นตาเดียว แต่เขาก็ไม่สนใจ ในตอนนี้ขอเพียงแค่เจอร่างเล็กก็พอใจแล้ว

เขาพยายามสอดส่องมองหาเด็กสาวในชุกยูกาตะสีชมพูแต่ก็ไม่พบ ไคเริ่มเดินย้อนเพื่อหามามิ

.

.

เห...เขาอยู่ไหนเนี่ย ฉันชักเหนื่อยแล้วนะ T^T แล้วจู่ๆสายตาฉันก็ไปเห็นเด็กผู้ชายคนนึงหันหลังอยู่ "อ๊ะ! ไค!" ฉันพยายามฝ่าฝูงชนไปหาแต่ก็ถูกอะไรบางอย่างรั้งไว้

"จะไปไหน ฉันอยู่นี่"

"อ่าว" ถ้าคนตรงหน้าฉันคือไค แล้วเด็กคนนั้น... เมื่อฉันหันไปอีกทีก็พบว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่
ไค เอ่อ สรุปว่าฉันเข้าใจผิดสินะ-0-;

.

.

"เฮ้อ~ คนเยอะชะมัด" ฉันบ่นหลังจากที่ไคพาฉันมานั่งที่เก้าอี้ระหว่างทาง

"เบื่อแล้วเหรอ"

"เปล่า...ไม่ใช่ซักหน่อย-3-"

"งั้นไปเล่นกันเถอะ" ไคลุกขึ้นยืนก่อนจะดึงมือฉันไปโดยที่ฉันยังไม่ได้ออกความเห็นอะไรสักอย่าง(อีกแล้ว)

เขาลากฉันเข้าร้านนู้น เล่นร้านนี้ กินนั่น กินนี่ 

...แต่ในเวลานี้ฉันไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้างเลย เพราะตอนนี้มือของเขาจับมือของฉันไว้
แน่น...ฉันก็อยากจับมือของเขากลับ แต่ฉันยังไม่กล้าพอ...

"อ๊ะ จะถึงเวลาแล้ว!" จู่ๆไคก็พูดขึ้นและมองขึ้นบนท้องฟ้า อ๋อ จะเริ่มแล้วสินะ...

กึด!

ยังไม่ทันที่ไคจะลากฉันไป ฉันก็ดึงชายเสื้อเขาเอาไว้ก่อน

"มีอะไรรึเปล่า?"

"มี"

"ว่าไง?"

"ฉันอยากดูอยู่ตรงแถวนี้...ได้มั้ย?"

"...ได้สิ ตามใจเธอเลย อืม แถวนี่ก็มองเห็นเหมือนกัน" ไคว่าแล้วเดินจูงมือฉันไปนั่ง ระหว่างนั่งเขายังไม่ปล่อยมือฉันเลย...เขาเป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย...?

แปปเดียวงานก็เริ่ม มีดอกไม้ไฟหลากสีถูกจุดขึ้นบนท้องฟ้า...ลูกแล้วลูกเล่า

.

.

ดอกไม้ไฟหลากสีแตกออกและมีรูปร่างใหญ่ขึ้นเรื่อยๆราวกับจะเชิญชวนให้เด็กชายหันมาชื่นชม...แต่กลับไม่ได้ผล ดวงตาของเขากลับมองไปที่เสี้ยวหน้าของเด็กหญิงข้างกายที่กำลังมองดอกไม้ไฟแสนสวยบนท้องฟ้าโดยที่ไม่รู้สึกเลยซักนิดว่าถูกจ้องอยู่
ไครู้สึกสงสัยตัวเองมาตั้งนานแล้ว ว่าทำไมเขาถึงอยากจะทำตัวสนิทสนมกับเด็กสาวคนนี้นัก ทั้งๆที่เขาออกจะไม่ชอบนิสัยของผู้หญิงซักเท่าไหร่ แต่กับคนคนนี้หัวใจของเขากลับเรียกร้อง...ตั้งแต่แรกเจอ

"ซูซุกิ ฉันมีอะไรจะบอก..." 

"ฮะ? นายว่าอะไรนะ?" เมื่อกี้เขาบ่นอะไรน่ะ เฮ้ย รึว่าแอบด่าฉัน- -*

ฉันก้เอียงหัวเข้าไปใกล้เขาเพื่อที่จะฟัง ถ้านายด่าฉัน นายตายแน่!! =_=*

"ฉันชอบเธอ"

"ฮะ?O_O"

เขา...เขาว่ายังไงนะ?!

"ฉัน ชอบ เธอ" 

แล้ว แล้ว แล้วเขาจะพูดอีกครั้งทำไมเนี่ย>//< แถมคราวนี้ดันเน้นคำและเสียงดังกว่าเก่าอีก-///-; แม้ว่าตอนนี้เสียงดอกไม้ไฟจะดังแค่ไหนแต่ตอนนี้ในหัวฉันได้ยินแต่ประโยคที่เขาเพิ่งเอ่ยออกมาไม่นาน...

".///."

ทำไมจู่ๆถึงบอกโดยที่ไม่เกริ่นอะไรก่อนเลยนะ ตานี่ -///-

"แล้วเธอล่ะ?" ไคยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉัน จนฉันต้องเขยิบห่างออกมาหน่อย 

"อะไรของนาย..."

"เธอคิดยังไงกับฉัน?"

เอ่อ เขาถามกันหน้าตาเฉยแบบนี้เลยเหรอเนี่ย >_<;;

"ฉัน..."

"..." ตอนนี้คนตรงหน้าฉันตั้งใจฟังฉันมาก...

ฉันคงต้องบอกความรู้สึกนี้ออกไป...

"ฉัน@&฿)(-/;:"

และฉันก็พูดออกไป...พร้อมกับดอกไม้ไฟดอกสุดท้ายที่ถูกจุด ดอกนี้ดูเหมือนจะใหญ่และสวยที่สุด...

"อะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน เสียงมันดังน่ะ" ไคถามฉัน เมื่อผู้คนค่อยๆทยอยเดินออกมาจากจุด
ชมดอกไม้ไฟ

"ไม่รู้ นายไม่ตั้งใจฟังเอง ช่วยไม่ได้:P" ฉันแลบลิ้นกวนประสาทใส่คนตัวสูงกว่าก่อนจะเดิน
นำหน้าเขาไป

"อ๊ะ..."

"เดี๋ยวก็หลงอีกหรอก- -" ไคว่าพลางดึงมือฉันให้เข้ามาเดินข้างๆ 

".///."

"อีกอย่าง...ฉันขอเรียกเธอว่ามามินะ"

"เห เรียกชื่อแบบนี้เลยเหรอ"

"เธอก็เรียกชื่อจริงฉันด้วยสิ"

"อื้อ ก็ได้"ฉันตอบได้แค่นี้ ก่อนที่เราทั้งสองจะเดินเคียงคู่กันไปตามทางที่แสงไฟสลัวสว่าง
เป็นระยะๆ...โดยที่มือของเราสองคนจับมือกันไปตลอดทางกลับบ้าน

ดูเหมือน...ฉันคงไม่ต้องบอกความรู้สึกกับเขาอีกครั้งแล้วมั้ง...

.

.

 ---END---